ΖΩΗ

Παρακολουθώ με ταπεινότητα και ενδιαφέρον το πείραμα

 στο οποίο συμμετέχω.

Μελετώ τις μεταβολές που διαχρονικά και ανελλιπώς συντελούνται…

Πού θα οδηγήσει;

Για πόσο;

Μόνο έτσι μπορώ να προσεγγίσω το ελάχιστο της ατομικής ύπαρξης

και το αδιανόητο της συνολικής ύπαρξης της ζωής.

Η πορεία αυτή παράγει διαμάντια και σκουπίδια…

Η επιστήμη παράγει τα διαμάντια.

Τα σκουπίδια, ανεξαρτήτως σύνθεσης, έχουν πάντα την ίδια μυρωδιά,

τα αναγνωρίζεις όταν είσαι κοντά χωρίς αμφιβολίες.

Είναι το αντίβαρο στην εξέλιξη της επιστήμης.

Θα προλάβει η επιστήμη να απομακρύνει την

ανθρωπότητα από το επίπεδο του ζωικού βασιλείου ή θα

προλάβουν τα σκουπίδια, που είναι μαζικά, να καταστρέψουν τον πλανήτη;

Αν συμβεί το πρώτο, τα πράγματα θα εξελιχθούν μεγαλοπρεπώς.

Αν συμβεί το δεύτερο, μικρό το κακό.

Η ζωή είναι αστείρευτη και ανοικτή σε νέα πειράματα.

Υπάρχει απεριόριστος χρόνος για νέες προσπάθειες.

Ένας νέος κύκλος μπορεί να οδηγήσει στο ποθητό αποτέλεσμα,

αλλιώς ένας νέος κύκλος... και ξανά ένας νέος κύκλος…

Δεν είμαστε ο πρώτος κύκλος ούτε ο τελευταίος σε αυτό το πείραμα.

Είναι σπουδαίο το γεγονός ότι συμμετέχουμε σε αυτό το πείραμα,

έστω και για απειροελάχιστο χρόνο.

Η ασημαντότητα της ατομικής ύπαρξης βρίσκεται σε αντίθεση

με το μεγαλείο του συνολικού πειράματος.