Μια άδεια μέρα .

Μια άδεια μέρα .

Διαλυμένος , καταρρακωμένος σε πλήρη αποσύνθεση .

 Μέχρι το μεσημέρι έκανε εξάσκηση στην κιθάρα από κάτι μαθήματα που είχε κατεβάσει από το διαδίκτυο . Το μεσημέρι είχε μια συνάντηση με μια κοπέλα της νύχτας . Από την πολυεπίπεδη επικοινωνία επαναεπιβεβαίωσε την ρύση που λέει ότι μέσα στα σκουπίδια μπορείς να βρεις διαμάντια και το προέκτεινε με την σκέψη ότι τα περισσότερα σκουπίδια βρίσκονται στον  συμβατικό κόσμο της μέρας ενδεδυμένα με μανδύα ηθικής , που δεν έχουν ιδέα για το νόημα της λέξης σεβασμός .

Νωρίς το απόγευμα έπεσε σε λήθαργο .Έτσι αντιδρά ο οργανισμός του σε τέτοιες περιπτώσεις .

Κατά τις τέσσερις το πρωί άνοιξε την τηλεόραση . Αλλάζοντας τα κανάλια έπεσε σε ένα αφιέρωμα στο Δημήτρη Λάγιο .

Μα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ?

Σίγουρα αφού υπήρξε ένας υπάρχουν και πολλοί άλλοι , μόνο που δεν έχουν θέση στο θέατρο της υποκρισίας .

Είχε ακούσει για πρώτη φορά αυτό το όνομα όταν ήταν φοιτητής και λίγο αργότερα αγόρασε τον υπέροχο δίσκο Ο ΗΛΙΟΣ Ο ΗΛΙΑΤΟΡΑΣ Δ.ΛΑΓΙΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ 1982. 

Δεν συνήθιζε να κλαίει με δάκρια . Αυτό γινόταν σπάνια αλλά πρώτη φορά του συμβαίνει από ένα ντοκιμαντέρ για έναν καλλιτέχνη.

Σχολείο ηθικής και σεμνότητας.

Μόλις τέλειωσε το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε για το ραντεβού με τον ήλιο.

Κατέβηκε με τα πόδια στην παραλία και η συνάντηση έγινε κατά τις έξι.

Φωτογράφισε τα υπέροχα χρώματα και  βούτηξε …