Τα άσπρα μου τα γέρικα τα γένια
Με πήγαν απ’ την μια στην άλλη έγνοια
Απ’ το αν θα πάμε και να ζήσουμε στον Άρη,
Στο αν είναι τελικά ο άνθρωπος ντουβάρι
Συντρέχουν και τα δύο ταυτοχρόνως?
Όπως οι πολλές χαρές και ο μεγάλος πόνος?
Την μια νιώθω πως ζω στην ζούγκλα των θηρίων
Την άλλη ζω σε πάρτι ηλιθίων
Και βλέπουμε στην πράξη κάθε μέρα,
την επιστήμη να μας πάει πάρα πέρα
Στα πανεπιστήμια δίνουν οι επιστήμονες την μάχη
Κουβαλούν την ανθρωπότητα στην ράχη
Ξεκλείδωσαν του σύμπαντος τις λειτουργίες
Και οι μηχανές μας λύνουν απορίες
Ταυτόχρονα με ψέματα χειραγωγούν τα πλήθη
Μέσα στα μυαλά κυριαρχούν οι μύθοι
Είναι σημαντική λέει της θρησκείας η παραμυθία
Γι’ αυτό την έχει ανάγκη η κοινωνία
Αντί πνευματικοί έχουν γίνει υλιστές
Ουε ειμή γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές
του έθνους η ιστορία είναι ιερή …
Μας λένε ότι θέλουν και ότι τους βολεί
Η μάζα για να αντέξει θέλει παραμύθια
Και δεν μπορεί να ακούσει την αλήθεια
