Κοκκινοσκουφίτσα

Στο παραμύθι η Κοκκινοσκουφίτσα, ένα κοριτσάκι με κόκκινο 

παλτό και σκούφο, πηγαίνει φαγητό στη γιαγιά της στο δάσος. 

Ο κακός λύκος την συναντά και προσπαθεί να την καθυστερήσει 

δείχνοντας την ένα λιβάδι με λουλουδια για να τα πάει στη γιαγιά

 της, έτσι ο λύκος πηγαίνει πρώτος στη γιαγιά της, την τρώει μα 

λόγο της τρομερής του πείνας δεν την μασάει και έτσι η γυναίκα

 δεν πεθαίνει και μέτα ο λύκος στήνει παγίδα στην 

Κοκκινοσκουφίτσα μεταμφιεσμένος ως η γιαγιά της, η 

Κοκκινοσκουφίτσα φτάνει και την τρώει και αυτήν. Στο τέλος 

όμως, ένας κυνηγός σκοτώνει το λύκο, βγάζει την 

Κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της από την κοιλιά του και τις

 σώζει.

Άρα παιδιά μουουου ...
 η κοκκινοσκουφίτσααα ...  ,    υπάρχει!!!

Συναναστροφές

Με τρομάζουν οι άνθρωποι 

που στη ζωή τα βρήκαν όλα έτοιμα,

τα θωρούν όλα δεδομένα 

και ξέρουν μόνο να κάνουν παράπονα.

Με ελκύουν οι άνθρωποι που κουβαλούν πόνο,

προδόθηκαν, αδικήθηκαν και παλεύουν να σταθούν όρθιοι.

Έχω στην καρδιά μου όσους 

με πρόδωσαν, με αδίκησαν, με χρησιμοποίησαν.

Αυτοί μου πρόσφεραν ό,τι πιο σημαντικό έχω.

Θέλω να έχω δίπλα μου ανθρώπους

που να μου κάνουν αυστηρή κριτική,

αλλά με αγάπη και σεβασμό.

Η γιαγια…..

Περνάει ένας έξω από ένα σπίτι και ακούει μέσα έναν πυροβολισμό. Κοιτάει από το παράθυρο και βλέπει μια γιαγιά μέσα στα αίματα. Σπάει την πόρτα, πάει την κοιτάει, είναι ακόμα ζωντανή. Δίπλα έχει ένα πιστόλι και η γιαγιά έχει πυροβοληθεί στο αριστερό γόνατο.

Φωνάζει το ΕΚΑΒ, έρχονται την παίρνουν, την πάνε στονοσοσκομείο. Αφού της κάνουν εγχείρηση πάει και την βλέπει ο γιατρός.

-Τί έπαθες γιαγιά;
-Ήθελα να αυτοκτονήσω αγόρι μου. 96 χρονών είμαι, την σύνταξη μου την κόψανε, τα παιδιά μου έχουν πεθάνει ήδη, τί την θέλω τη ζωή;

-Καλά, γιατί πυροβολήθηκες στο γόνατο;
-Είπα να χτυπήσω στην καρδιά να πεθάνω σίγουρα

-Και τί σχέση έχει η καρδιά με το γόνατο ρε γιαγιά;

-Ρώτησα τον εγγονό μου που είναι η καρδιά και μου λέει κάτω από το αριστερό βυζί.

ΙΣΚΙΟΙ

Τι μου το λες ; Είν’ εύκολο ν’ ανθίσεις με την άνοιξη .

Απάνω- κάτω τα βολεύουν τότες όλα

κι ανθίζουν μια χαρά .

Κ’ είναι εύκολο να ρίξεις ίσκιο

πρωί - πρωί η απόγιομα

που και τα πιο μικρά , πιο ασήμαντα  ,

 ρίχνουν κάτι πελώριους ίσκιους κωμικούς …

Μέσ’ στο χειμώνα είναι δύσκολο ν’ ανθίσεις ,

 το μεσημέρι να μπορείς να ρίξεις ίσκιο ,

έτσι να τον ξαπλώσεις παραπέρα

 αυτό τον ίσκιο που ξαπλώνεται στα πόδια σου  ,

 που τον κυνηγά γελώντας  ο ήλιος

 κ’ ήρθε λαχανιασμένος , τρομαγμένος  

και κουλουριάστηκε στα πόδια σου .

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ